Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ

Θα περπατήσουμε ένα βροχερό απόγευμα,
σε ένα πλακόστρωτο βουτηγμένο στo κονιάκ και τη ζάχαρη,
θα αγγίζεις τα χέρια μου
και ο παγωμένος αέρας θα ακουμπάει τα μαλλιά σου
και δεν θα υπάρχουν ερωτήσεις και αβεβαιότητες,
μόνο απαντήσεις και χάδια και υγρά χαμόγελα.

Θα σε κοιτάζω και θα σε ξέρω,
και εσύ δεν θα αναρωτιέσαι για τίποτα πια.
Θα κοιτάζουμε γύρω μας
και θα υπάρχει παντού σιωπή και αγάπη
και αληθινές ιστορίες
και μια μελωδική ορχήστρα
θα ακούγεται από το βάθος του ουρανού
και η Αλίκη από την χώρα των Θαυμάτων
θα πίνει κόκκινο κρασί στην πλατεία
φορώντας κόκκινο παλτό, κάτω από μια κόκκινη τέντα,
μεγάλη σε ηλικία πια, ένα βροχερό απόγευμα.

Η ζωή που ζούμε δεν είναι η Ζωή.
Άλλο πράγμα είναι η Ζωή
και άλλο πράγμα είναι η ζωή που ζούμε…
Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος
αυτά τα δύο να συναντηθούν μεταξύ τους.

Η ζωή είναι ένα φευγαλέο χαμόγελο
μιας ηλικιωμένης καλοντυμένης κυρίας
που βαθιά μέσα στα μάτια της μπορείς να δεις
τα άγουρα μάγουλα
μιας δεκαεξάχρονης ερεθισμένης για χάδια και έρωτα.
Η ζωή είναι να κοιτάζεις την θάλασσα και να έχει ζέστη
και ο ήλιος να σου ακουμπάει τους ώμους.
Η ζωή είναι ο ήχος μια κιθάρας και ενός βιολοντσέλου
και καθαρά λευκά σεντόνια και ορθάνοιχτα παράθυρα
και πόρτες χωρίς κλειδαριές.

Η ζωή είναι ένα χειροκρότημα που ακούγεται από μακριά μέσα στην νύχτα για άγνωστο λόγο, είναι μια προσπάθεια χωρίς τέλος
και χωρίς τελικό σκοπό,
είναι η γεύση από τα χείλια της το απόβραδο,
είναι να είσαι ελεύθερος μέσα στην πιο σκοτεινή φυλακή.

Η ζωή που ζούμε δεν είναι η Ζωή.
Η ζωή που ζούμε είναι μια σειρά από αυταπάτες και όρια,
μια σειρά απογοητευτικών πράξεων και λανθασμένων αναγκών,
μια καταναγκαστική προσπάθεια, ένα παιχνίδι επιβίωσης,
ένας φευγαλέος ασήμαντος εφιάλτης
μέσα σε μια νύχτα χωρίς τέλος.

Η Ζωή είναι να σε αγαπώ και να σε νοιάζομαι
και να έχω τον χρόνο να χαϊδεύω τους φόβους σου,
να βάζω τέλος στις αυταπάτες μου
και να μπορούμε μαζί να κάνουμε το δηλητήριο φάρμακο.
Η ζωή στέκει στον ορίζοντα της ζωής μας και περιμένει,
καραδοκεί σαν τίγρης μες στο σκοτάδι.

Νεαρές ερωτευμένες γυναίκες φέρνουν παιδιά στην αγκαλιά τους
και τα αφήνουνε στα χέρια του ωκεανού,
ο ουρανός παρατηρεί απόκοσμος και σκοτεινός,
δεν υπάρχει πουθενά κανένας τόπος
που να μπορείς να κρυφτείς από την ζωή.
Η ζωή είναι επικίνδυνη, απρόβλεπτη,
ένα άγριο ποτάμι από ήχους εκρήξεων και ξαφνικές αλλαγές
και υγρές μοναχικές σκοτεινές νύχτες.
Δεν μπορείς να κρυφτείς από την ζωή σου.

Η ζωή που ζούμε δεν είναι η Ζωή. Άλλο πράγμα είναι η Ζωή
και άλλο πράγμα είναι η ζωή που ζούμε…

Η ζωή που ζούμε είναι μια αλληλουχία καταναγκαστικών πράξεων
και λανθασμένων αποφάσεων, ένα μάταιο κυνήγι θησαυρού,
ένα σπασμένο παιδικό παιχνίδι ξεχασμένο στην γωνία ενός
εγκαταλελειμμένου σπιτιού,
μια ασπρόμαυρη ξεθωριασμένη φωτογραφία
από μια ξεχασμένη στιγμή ευτυχίας,
ένα κάτεργο,
μια φυλακή για αποβλακωμένους,
υπνωτισμένους θεατές και θεατρίνους,
μια ασήμαντη παράσταση
που επαναλαμβάνετε ασταμάτητα ξανά και ξανά
χωρίς νόημα, χωρίς τέλος.

Θα περπατήσουμε σιωπηλοί και ερωτευμένοι,
τυλιγμένοι από μικρά δευτερόλεπτα ευτυχίας
που θα αντηχούνε για πάντα στους δρόμους και τις κατακόμβες,
στα διαμερίσματα και τα υπόγεια,
στα θέατρα και τους κήπους και τις άδειες πλατείες.
Θα συναντηθούμε ξανά και ξανά
σαν εραστές, σαν γονείς, σαν παιδιά.
Θα βρεθούμε σε ένα μεγάλο κρεβάτι στην Βαρκελώνη,
σε ένα λευκό καράβι στην Μεσόγειο, σε ένα μπαρ στο Παρίσι,
ένα οδόφραγμα στο Βερολίνο,
σε μια φτωχική καλύβα στην Σενεγάλη, μια οροσειρά του Νεπάλ,
θα συναντηθούμε ξανά στην παραλία του Νείλου στο Κάιρο,
στην εκστατική νύχτα του Σαν Φραντσίσκο δίπλα στον απέραντο ωκεανό, θα συναντηθούμε ξανά, ένα ξημέρωμα στην Βεγγάλη,
και ένα βροχερό ανοιξιάτικο απόγευμα στην Αθήνα
ξανά και ξανά.
Θα μοιάζουμε νέοι, ξένοι, άγνωστοι, τυχαίοι, άλλοι...
και όμως θα ξέρεις ποιος είμαι,
και όμως θα σε ξέρω πολύ καλά με την πρώτη ματιά.
Θα συναντηθούμε ξανά.
Κάθε φορά,
θα συναντηθούμε ξανά και ξανά και πάλι από την αρχή.

Και θα ζήσουμε μαζί το ίδιο βροχερό απόγευμα,
σαν τώρα, όπως Τώρα.
Θα συναντηθούμε ξανά. Όπως Τώρα …
Όπως τώρα!

_______________

THE LIFE WE LIVE IN IS NOT LIFE ITSELF

We will walk a rainy afternoon,
on a pavement dipped in cognac and sugar,
you will touch my hands
and the frozen air will touch your hair
and there will be no questions and uncertainties,
only answers
and caresses
and moist smiles.

I will look at you and I will know you,
and you will not be wondering about anything anymore.
We will look around us
and there will be -everywhere-
silence and love
and true stories

and a melodic orchestra
will be heard from the depth of the sky

and Alice from Wonderland
will drink red wine in the square
wearing a red coat,
under a red tent,
in old age now,
a rainy afternoon.

The life we live in is not Life itself

Another thing is Life
and something else is the life we live in ...
There has to be a way
for these two separate things to meet each other.

Life is the fleeting smile
of an old well-dressed lady
deep in whose eyes you can see
the unripened cheeks of a sixteen year old
anxious for caresses and love.
Life is to look at the sea
and the weather is hot
while the sun touches your shoulders.
Life is the sound of a guitar and a cello
and clean white sheets and wide-open windows
and doors without locks.
Life is an applause
that sounds from afar into the night for unknown reason,
is an endless effort
without a final purpose,
is the taste of her lips during the twilight,
is to be free in the darkest prison.

The life we live in is not Life itself

The life we live in
is a series of illusions and limits,
a series of disappointing acts and mistakes,
a coercive endeavor, a survival game,
a fleeting, insignificant nightmare in a night without end.

Life is to love you and care for you
and have the time to embrace your fears,
to put an end to my illusions
and be able together to turn the poison into medicine.

Life stands on the horizon of our lives and waits,
lurks like a tiger in the dark.

Young women in love bring children in their arms
and leave them in the hands of the ocean,
the sky observes , eerie and dark,
there is no place anywhere that you can hide from life.

Life is dangerous, unpredictable,
a wild river of burst sounds and sudden changes
and wet lonely dark nights.
You cannot hide from your life.

You cannot hide from your life.

The life we live in is not Life itself
Another thing is Life
and something else is the life we live in ...

The life we live is a sequence of coercive acts and mistaken decisions,
a futile treasure hunt,
a child’s broken toy
forgotten in the corner of an abandoned house,
a black-and-white faded photograph from a forgotten moment of happiness,
a labour camp, a jail for stupified , hypnotized viewers and playwrights,
an insignificant show
that repeats constantly over and over again
meaningless, endless.

We will walk silent and in love,
wrapped in short moments of happiness
which will echo forever in the streets and the catacombs,
in the apartments and the basements,
the theaters, the gardens and the empty squares.

We will meet again and again as lovers,
as parents,
as children.

We will meet on a big bed in Barcelona,
on a white boat in the Mediterranean,
in a bar in Paris,
a barricade in Berlin,
in a poor hut in Senegal, a Nepalese mountaintop,
we will meet again on the banks of the Nile in Cairo,
in the ecstatic night of San Francisco next to the vast ocean,
we will meet again, at a dawn in Bengal,
and a rainy spring afternoon in Athens
again and again.

We will look young, strangers, unknown, random, others ...
and you will know who I am,
and yet I will know you very well at first glance.

We will meet again.

Every time,
we will meet again and again - again from the beginning.

And we will live together
the same rainy afternoon,
like now, as Now.

We will meet again.
Like Now ... Like Now!

______________

Music: Whodoes / Poetry: Tasos Sagris