ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΓΚΙΛΟΤΙΝΑΣ

Σε αυτό το σύμπαν ο ρομαντισμός δεν είναι γλυκερό ψέμα
Σαν χαμένα παιδιά ζούμε τις δικές μας ανολοκλήρωτες περιπέτειες,
τριγυρνάμε γύρω από την φωτιά μέσα στην νύχτα μέχρι που η φωτιά της νύχτας να μας κατασπαράξει.
Από πόθο ή από λύπη
διακινδυνεύουμε όλα όσα έχουμε
για χάρη όλων αυτών που ξέρουμε πως δεν θα αποκτήσουμε ποτέ.

Η ζωή αντικαταστήθηκε από παγωμένα αγάλματα,
ροές πληροφορίας,
μουσειακές αναπαραστάσεις γεγονότων και επιλογών,
τηλεοπτικές σταρ αυτοεξευτελίζονται ισορροπώντας στην πασαρέλα
ικετεύοντας για δημοσιότητα και χαρτονομίσματα,
σάπιες κυρίες μούμιες τριγυρνούν σε φιλανθρωπικά γκαλά και δεξιώσεις,
σκελετωμένοι καλλιτέχνες ανέμελοι
επιδεικνύουν το τίποτα της ανάπτυξης
επιφανειακή ακίνδυνη διανόηση
σε αντάλλαγμα επίκαιρων δημοσιεύσεων
περιοδικά υψηλής αισθητικής και αναγνωρισμένης κουλτούρας,
ξεπουλημένοι επιστήμονες καταστρέφουν τον πλανήτη
με αντάλλαγμα πισίνες και ακριβά αυτοκίνητα,
τουρίστες ανατινάζονται μαζί με Άραβες μουτζαχεντίν
μπροστά στην Πυραμίδα του Χέοπα,
το νεκροταφείο αναμνήσεων
αναπαράγει τον εαυτό του
στις γκαλερί και τα κέντρα σύγχρονης τέχνης,
ο απλός καθημερινός άνθρωπος απλοποιείται με ρυθμούς καταιγίδας
κατασκευάζοντας κιβώτια μαζικής αποβλάκωσης
που εξάγονται σε κάθε γωνιά κατοικίας ανθρωποειδών και πιθηκανθρώπων.

Σε αυτό το σύμπαν ο ρομαντισμός δεν είναι γλυκερό ψέμα

Κατηγορώντας τον κόσμο για το δικό του Τίποτα
ο ποιητής ζωγραφίζει παιδιαρίσματα και εφηβικές αναμνήσεις,
ο ζωγράφος αφηγείται τα άγχη του επενδυτή
ο φιλόσοφος περιγράφει την μελαγχολία της ύφεσης
ο συγγραφέας νοσταλγεί την προδοσία και την ήττα
ο πολιτικός διαχειρίζεται ένα απέραντο κάτεργο,
οι επαναστάτες και οι επαναστάτριες
δολοφονούνται από τις μυστικές υπηρεσίες μέσα στο σκοτάδι
χαμένοι στην οχλαβοή και τους εφιάλτες του κόσμου
σε μια παραγκούπολη του Ριο Ντε Τζανέιρο, ένα γκέτο στη Μοζαμβίκης,
μια γειτονία του Κατμαντού και του Πνομ Πενχ,
στα στενά γύρω από την πλατεία Βικτωρίας στην Αθήνα

Σε αυτό το σύμπαν ο ρομαντισμός δεν είναι γλυκερό ψέμα

Η ζωή μένει να βιωθεί
και οι ζωντανοί πρέπει να μπορέσουν να επιβιώσουν
ανάμεσα σε τόσα εκατομμύρια πτώματα,
άνθρωποι
γεννιούνται και πεθαίνουν
πριν προλάβουν να ζήσουν,
τα νεκρά σώματα τους
περπατούν καθημερινά στους εργασιακούς χώρους
και τα κέντρα διασκέδασης,
πτώματα επισκέπτονται τα αξιοθέατα και τα θέατρα,
πτώματα ταξιδεύουν στα τουριστικά θέρετρα
αποθήκες φέρετρα διαμερίσματα, εστιατόρια, ξενοδοχεία, κινηματογράφοι, εργοστάσια πτώματα
νεκροτομεία
επιθυμητικών σπασμωδικών αντιδράσεων.

Πτώματα κυλάνε στις ροές των δρόμων,
πτώματα εργάζονται, δημιουργούν, στοχάζονται,
νεκρές ασήμαντες μικρές καθημερινές τραγωδίες,
δολοφονημένα δευτερόλεπτα,
νεκρά πρωινά και θλιμμένα απογεύματα, πτώματα
νεκροί τριγυρίζουν στις πλατείες,
τηλεθεατές, ακροατές, χειροκροτητές και ζητιάνοι,
επιτυχημένοι επιχειρηματίες,
νεαρές εργαζόμενες και νεόπλουτοι αρτίστες
πτώματα,
εκατομμύρια σάπια χαρτονομίσματα
κουστουμαρισμένοι δολοφόνοι
εξαγοράζουν ότι απέμεινε
απ' τις παλιές υποσχέσεις
πτώματα εκατόμβες ανθρώπων
στέκουν γυμνοί
εθελόδουλοι
μπροστά στο απέραντο σκοτάδι του κόσμου.

Ο πολιτισμός εξαναγκαστικά
σπασμωδικά
προσπαθεί να διαιωνίσει
την ύπνωση, την ανισότητα και την απελπισία,
αυτά τα μεγάλα πανανθρώπινα πολιτισμικά επιτεύγματα.

Οι αιώνες γλιστρούν από τα χέρια του ανθρώπου,
καθρεφτίζονται, αναπαράγονται, κομματιάζονται,
θρυμματίζονται
μέρες που επαναλαμβάνονται μηχανικά,
σε συγκεκριμένες προκαθορισμένες διαδρομές
και αυταπόδεικτες επαναλήψεις.
Η κοινοτοπία της επιβεβλημένης πραγματικότητας
προξενεί αγχωτικές κρίσεις,
νευρωτικά επεισόδια, μαζικές δολοφονίες
αυτοκαταστροφικές τάσεις και επιθέσεις αυτοκτονίας.

Ο μόνος τρόπος για να δραπετεύσεις
από αυτό τον κόσμο
που κάποιοι μετατρέψανε
σε μια απέραντη φυλακή
είναι η συθέμελη καταστροφή αυτού του κόσμου.

Η φαινομενολογία της γκιλοτίνας.

Η μόνη διέξοδος
που απέμεινε στους καταπιεσμένους
είναι και τώρα
όπως και πάντα
ο απαγχονισμός του δυνάστη,
ο θάνατος του τυράννου,
το τέλος του παρόντος πολιτισμού.

Η φαινομενολογία της γκιλοτίνας.

Σαν χαμένα παιδιά
ζούμε τις δικές μας ανολοκλήρωτες περιπέτειες,
τριγυρνάμε γύρω από την φωτιά μέσα στην νύχτα
μέχρι που η φωτιά της νύχτας να μας κατασπαράξει.

Σε αυτό το σύμπαν ο ρομαντισμός δεν είναι γλυκερό ψέμα.

Σε αυτό το σύμπαν
ο ρομαντισμός δεν είναι γλυκερό ψέμα.

_______________

PHENOMENOLOGY OF THE GUILLOTINE

In this universe romanticism is not a sweet lie

Like lost children we live our own unfinished adventures,
we wander around the fire in the night
until the fire of the night savages us.
From craving or sadness
we risk everything we have
for the sake of all that we know we shall never have.

Life is replaced by frosted statues,
endless flows of information,
museum representations of events and choices,
television stars are self-disgraced balancing on the fashion catwalk
begging for publicity and banknotes,
rotten lady-mummies walk around in charity galas and receptions,
skeleton artists carelessly demonstrate the nothingness of growth,
superficial harmless intellectuality in exchange for topical publications
magazines of high aesthetics and recognized culture,
sold-out scientists are destroying the planet
in exchange for pools and expensive cars,
tourists are blowing up along with Arab mujahedin
in front of the Cheops Pyramid,
the memorial cemetery reproduces itself
in the art galleries and the centers of modern art,
the simple everyday person is simplified in storm rates
manufacturing boxes of mass mental dullness
which are exported to every corner of the humanoids
and apemen homeland
In this universe romanticism is not a sweet lie

Accusing the world for his own Nothing
the poet draws childish acts and teenage memories,
the painter narrates the investor's anxieties
the philosopher describes the melancholy of the recession
the author appears nostalgic for betrayal and defeat
the politician manages a vast labor camp,
the revolutionaries, men and women
are murdered by the secret services in the dark
lost in the uproar and the nightmares of the crowd
in a slum of Rio de Janeiro, a ghetto in Mozambique,
a neighborhood of Kathmandu and Phnom Penh,
in the narrow streets around Victoria Square in Athens

In this universe romanticism is not a sweet lie

Life is left to live
and the living must be able to survive
between so many millions of dead bodies,
people
are getting born and die
before they get to live,
their dead bodies
walk every day in the workplaces
and the entertainment centers,
corpses visit sights and theaters,
corpses travel to tourist resorts
warehouses coffin apartments, restaurants,
hotels, cinemas, corpses factories
morgues
of desirable spasmodic reactions.

Corpses
are rolling in the streams of streets,
corpses work, create, meditate,
dead insignificant little daily tragedies,
murdered seconds,
dead mornings and sad afternoons,
dead people
are wandering in the squares,
viewers, listeners, clappers and beggars,
successful entrepreneurs,
young female workers and newly rich entertainers
corpses,
millions of rotten banknotes
murderers in suits
they buy back what is left
from the old promises
corpses
carnages of people
they stand naked
volunteer slaves
in front of the vast darkness of the world.

Civilization
by force
spasmodically
is trying to perpetuate
hypnosis, inequality and despair,
these great universal cultural achievements.

The centuries glide from the hands of man,
they are mirrored, reproduced, parsed,
they are crushed
days that are repeated mechanically,
on specific predetermined routes
and self-evident duplications.
The commonality of the imposed reality
causes stressful crises,
neurotic episodes, mass murders
suicidal tendencies and suicide attacks.

The phenomenology of the guillotine

The only way to escape
from this world
which some have transformed
into a vast prison
is the radical destruction of this world.

The phenomenology of the guillotine

The only way out
which was left to the oppressed
is now
as always
the hanging of the dynast,
the death of the tyrant,
the end of the present civilization.

The phenomenology of the guillotine

Like lost children
we live our own unfinished adventures,
we wander around the fire in the night
until the fire of the night savages us.

In this universe romanticism is not a sweet lie

In this universe
romanticism
is not a sweet lie

__________

Music: Whodoes / Poetry: Tasos Sagris