ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ Εκείνα τα σάπια σπίτια που ξέμειναν στο πλάι της θάλασσας Εκείνα τα παιδιά που τρέχουνε στον δρόμο να προλάβουν μες το παγωμένο ξημέρωμα την προσευχή στο σχολείο Εκείνα τα ερείπια των Ρωμαίων αυτοκρατόρων και των Βυζαντινών νησιά πεταμένα μέσα στο πέλαγος σαν από λάθος Οι γλάροι που σκίζουν τον ουρανό το απόγευμα Οι ψυχές μας που ταξιδεύουν από λιμάνι σε λιμάνι μαθαίνουν σκληρές, στεγνές λέξεις πατάνε τον τρόμο της γης γεύονται το νερό, χαϊδεύουν τα υγρά σώματα ζουν και πεθαίνουν. Θαμμένοι κάτω από τα ερείπια με το κεφάλι στραμμένο στο φως του Ήλιου μέσα από τις χαραμάδες, αγάλματα παγωμένα στον χρόνο με το χαμόγελο της αμήχανης καλοσύνης να κοιτάμε το πέλαγος και τις ματωμένες πέτρες και τον σκληρό δυνατό άνεμο που μας τρυπάει το πρόσωπο και μας κλείνει τα μάτια να μην κοιτάμε τον εχθρό που παραμονεύει να κλέψει τα τραγούδια μας και τα παιδιά μας. Όλα όσα ζούμε είναι μια πληγή μια μυστική κρύπτη ένα πέρασμα κρυφό για να πολεμάμε την μοίρα μας να ξυπνήσουμε σε ένα τόπο που θα χαράξουμε πάνω στις πέτρες το όνομα μας. Η μοναξιά του Αυτοκράτορα και των ζητιάνων, ο φόβος του νεαρού εραστή και του στρατάρχη, ο ψαλμός του επιτάφιου και των ερωτευμένων ο τάφος του φτωχού και του αγίου, τα παράθυρα ανοιχτά στον ουρανό και την φροντίδα, ο δρόμος που τυλίγει τα χωράφια, ο Ήλιος που κάνει τα σπαρτά να λυγίζουν και να τραγουδούν, τα φαντάσματα των νεκρών φίλων μας και οι σκοτωμένοι αντάρτες, η τελευταία ριπή του πολυβόλου και έπειτα η ησυχία ένας πνιχτός κλαυθμός και τα χέρια σου που κλείνουν την πληγή μου να μην φανεί το τριαντάφυλλο που ανθίζει στον κόρφο μου καθώς πεθαίνω στα χέρια σου καθώς πεθαίνεις στα χέρια μου. Θα νικήσουμε αγάπη μου, στο υπόσχομαι, θα νικήσουμε αγαπημένη μου, μην φοβάσαι, θα νικήσουμε! ___________ WE SHALL WIN Those rotten houses that stood by the side of the sea Those kids running on the road to avoid prayer at school in the frosty dawn Those ruins of the Roman emperors and of the Byzantine islands thrown into the sea as if by mistake The seagulls who tear the sky in the afternoon. Our souls traveling from port to port they learn tough, dry words they keep the terror of the earth they drink the water, they caress the wet bodies they live and they die. Buried under the ruins with the head turned towards the light of the Sun through the cracks, statues frozen in time with the smile of the awkward kindness to look at the sea and the bloody stones and the harsh wind that pierces our face and closes our eyes not to look at the enemy that lurks to steal our songs, our songs and our children. Everything we experience is a wound a secret crypt one hidden passage to fight our fate to wake up in a place where we shall be able to engrave our names on the stones. The loneliness of the Emperor and of the beggars, the fear of the young lover and of the Marshal, the chant of the epitaph and of the lovers the grave of the poor and of the saint, the windows open to the sky and care, the road that surrounds the fields, the Sun that makes the crops bend and sing, the ghosts of our dead friends and the murdered rebels, the last shot of the machine gun and then quiet a choked clatter and your hands that close my wound to hide the rose that blossoms in my bosom as I die in your hands as you die in my hands. We shall win my love, I promise, we shall win my beloved, don't be afraid, we shall win! We shall win! __________ Music: Whodoes / Poetry: Tasos Sagris

ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΓΚΙΛΟΤΙΝΑΣ Σε αυτό το σύμπαν ο ρομαντισμός δεν είναι γλυκερό ψέμα Σαν χαμένα παιδιά ζούμε τις δικές μας ανολοκλήρωτες περιπέτειες, τριγυρνάμε γύρω από την φωτιά μέσα στην νύχτα μέχρι που η φωτιά της νύχτας να μας κατασπαράξει. Από πόθο ή από λύπη διακινδυνεύουμε όλα όσα έχουμε για χάρη όλων αυτών που ξέρουμε πως δεν θα αποκτήσουμε ποτέ. Η ζωή αντικαταστήθηκε από παγωμένα αγάλματα, ροές πληροφορίας, μουσειακές αναπαραστάσεις γεγονότων και επιλογών, τηλεοπτικές σταρ αυτοεξευτελίζονται ισορροπώντας στην πασαρέλα ικετεύοντας για δημοσιότητα και χαρτονομίσματα, σάπιες κυρίες μούμιες τριγυρνούν σε φιλανθρωπικά γκαλά και δεξιώσεις, σκελετωμένοι καλλιτέχνες ανέμελοι επιδεικνύουν το τίποτα της ανάπτυξης επιφανειακή ακίνδυνη διανόηση σε αντάλλαγμα επίκαιρων δημοσιεύσεων περιοδικά υψηλής αισθητικής και αναγνωρισμένης κουλτούρας, ξεπουλημένοι επιστήμονες καταστρέφουν τον πλανήτη με αντάλλαγμα πισίνες και ακριβά αυτοκίνητα, τουρίστες ανατινάζονται μαζί με Άραβες μουτζαχεντίν μπροστά στην Πυραμίδα του Χέοπα, το νεκροταφείο αναμνήσεων αναπαράγει τον εαυτό του στις γκαλερί και τα κέντρα σύγχρονης τέχνης, ο απλός καθημερινός άνθρωπος απλοποιείται με ρυθμούς καταιγίδας κατασκευάζοντας κιβώτια μαζικής αποβλάκωσης που εξάγονται σε κάθε γωνιά κατοικίας ανθρωποειδών και πιθηκανθρώπων. Σε αυτό το σύμπαν ο ρομαντισμός δεν είναι γλυκερό ψέμα Κατηγορώντας τον κόσμο για το δικό του Τίποτα ο ποιητής ζωγραφίζει παιδιαρίσματα και εφηβικές αναμνήσεις, ο ζωγράφος αφηγείται τα άγχη του επενδυτή ο φιλόσοφος περιγράφει την μελαγχολία της ύφεσης ο συγγραφέας νοσταλγεί την προδοσία και την ήττα ο πολιτικός διαχειρίζεται ένα απέραντο κάτεργο, οι επαναστάτες και οι επαναστάτριες δολοφονούνται από τις μυστικές υπηρεσίες μέσα στο σκοτάδι χαμένοι στην οχλαβοή και τους εφιάλτες του κόσμου σε μια παραγκούπολη του Ριο Ντε Τζανέιρο, ένα γκέτο στη Μοζαμβίκης, μια γειτονία του Κατμαντού και του Πνομ Πενχ, στα στενά γύρω από την πλατεία Βικτωρίας στην Αθήνα Σε αυτό το σύμπαν ο ρομαντισμός δεν είναι γλυκερό ψέμα Η ζωή μένει να βιωθεί και οι ζωντανοί πρέπει να μπορέσουν να επιβιώσουν ανάμεσα σε τόσα εκατομμύρια πτώματα, άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν πριν προλάβουν να ζήσουν, τα νεκρά σώματα τους περπατούν καθημερινά στους εργασιακούς χώρους και τα κέντρα διασκέδασης, πτώματα επισκέπτονται τα αξιοθέατα και τα θέατρα, πτώματα ταξιδεύουν στα τουριστικά θέρετρα αποθήκες φέρετρα διαμερίσματα, εστιατόρια, ξενοδοχεία, κινηματογράφοι, εργοστάσια πτώματα νεκροτομεία επιθυμητικών σπασμωδικών αντιδράσεων. Πτώματα κυλάνε στις ροές των δρόμων, πτώματα εργάζονται, δημιουργούν, στοχάζονται, νεκρές ασήμαντες μικρές καθημερινές τραγωδίες, δολοφονημένα δευτερόλεπτα, νεκρά πρωινά και θλιμμένα απογεύματα, πτώματα νεκροί τριγυρίζουν στις πλατείες, τηλεθεατές, ακροατές, χειροκροτητές και ζητιάνοι, επιτυχημένοι επιχειρηματίες, νεαρές εργαζόμενες και νεόπλουτοι αρτίστες πτώματα, εκατομμύρια σάπια χαρτονομίσματα κουστουμαρισμένοι δολοφόνοι εξαγοράζουν ότι απέμεινε απ' τις παλιές υποσχέσεις πτώματα εκατόμβες ανθρώπων στέκουν γυμνοί εθελόδουλοι μπροστά στο απέραντο σκοτάδι του κόσμου. Ο πολιτισμός εξαναγκαστικά σπασμωδικά προσπαθεί να διαιωνίσει την ύπνωση, την ανισότητα και την απελπισία, αυτά τα μεγάλα πανανθρώπινα πολιτισμικά επιτεύγματα. Οι αιώνες γλιστρούν από τα χέρια του ανθρώπου, καθρεφτίζονται, αναπαράγονται, κομματιάζονται, θρυμματίζονται μέρες που επαναλαμβάνονται μηχανικά, σε συγκεκριμένες προκαθορισμένες διαδρομές και αυταπόδεικτες επαναλήψεις. Η κοινοτοπία της επιβεβλημένης πραγματικότητας προξενεί αγχωτικές κρίσεις, νευρωτικά επεισόδια, μαζικές δολοφονίες αυτοκαταστροφικές τάσεις και επιθέσεις αυτοκτονίας. Ο μόνος τρόπος για να δραπετεύσεις από αυτό τον κόσμο που κάποιοι μετατρέψανε σε μια απέραντη φυλακή είναι η συθέμελη καταστροφή αυτού του κόσμου. Η φαινομενολογία της γκιλοτίνας. Η μόνη διέξοδος που απέμεινε στους καταπιεσμένους είναι και τώρα όπως και πάντα ο απαγχονισμός του δυνάστη, ο θάνατος του τυράννου, το τέλος του παρόντος πολιτισμού. Η φαινομενολογία της γκιλοτίνας. Σαν χαμένα παιδιά ζούμε τις δικές μας ανολοκλήρωτες περιπέτειες, τριγυρνάμε γύρω από την φωτιά μέσα στην νύχτα μέχρι που η φωτιά της νύχτας να μας κατασπαράξει. Σε αυτό το σύμπαν ο ρομαντισμός δεν είναι γλυκερό ψέμα. Σε αυτό το σύμπαν ο ρομαντισμός δεν είναι γλυκερό ψέμα. _______________ PHENOMENOLOGY OF THE GUILLOTINE In this universe romanticism is not a sweet lie Like lost children we live our own unfinished adventures, we wander around the fire in the night until the fire of the night savages us. From craving or sadness we risk everything we have for the sake of all that we know we shall never have. Life is replaced by frosted statues, endless flows of information, museum representations of events and choices, television stars are self-disgraced balancing on the fashion catwalk begging for publicity and banknotes, rotten lady-mummies walk around in charity galas and receptions, skeleton artists carelessly demonstrate the nothingness of growth, superficial harmless intellectuality in exchange for topical publications magazines of high aesthetics and recognized culture, sold-out scientists are destroying the planet in exchange for pools and expensive cars, tourists are blowing up along with Arab mujahedin in front of the Cheops Pyramid, the memorial cemetery reproduces itself in the art galleries and the centers of modern art, the simple everyday person is simplified in storm rates manufacturing boxes of mass mental dullness which are exported to every corner of the humanoids and apemen homeland In this universe romanticism is not a sweet lie Accusing the world for his own Nothing the poet draws childish acts and teenage memories, the painter narrates the investor's anxieties the philosopher describes the melancholy of the recession the author appears nostalgic for betrayal and defeat the politician manages a vast labor camp, the revolutionaries, men and women are murdered by the secret services in the dark lost in the uproar and the nightmares of the crowd in a slum of Rio de Janeiro, a ghetto in Mozambique, a neighborhood of Kathmandu and Phnom Penh, in the narrow streets around Victoria Square in Athens In this universe romanticism is not a sweet lie Life is left to live and the living must be able to survive between so many millions of dead bodies, people are getting born and die before they get to live, their dead bodies walk every day in the workplaces and the entertainment centers, corpses visit sights and theaters, corpses travel to tourist resorts warehouses coffin apartments, restaurants, hotels, cinemas, corpses factories morgues of desirable spasmodic reactions. Corpses are rolling in the streams of streets, corpses work, create, meditate, dead insignificant little daily tragedies, murdered seconds, dead mornings and sad afternoons, dead people are wandering in the squares, viewers, listeners, clappers and beggars, successful entrepreneurs, young female workers and newly rich entertainers corpses, millions of rotten banknotes murderers in suits they buy back what is left from the old promises corpses carnages of people they stand naked volunteer slaves in front of the vast darkness of the world. Civilization by force spasmodically is trying to perpetuate hypnosis, inequality and despair, these great universal cultural achievements. The centuries glide from the hands of man, they are mirrored, reproduced, parsed, they are crushed days that are repeated mechanically, on specific predetermined routes and self-evident duplications. The commonality of the imposed reality causes stressful crises, neurotic episodes, mass murders suicidal tendencies and suicide attacks. The phenomenology of the guillotine The only way to escape from this world which some have transformed into a vast prison is the radical destruction of this world. The phenomenology of the guillotine The only way out which was left to the oppressed is now as always the hanging of the dynast, the death of the tyrant, the end of the present civilization. The phenomenology of the guillotine Like lost children we live our own unfinished adventures, we wander around the fire in the night until the fire of the night savages us. In this universe romanticism is not a sweet lie In this universe romanticism is not a sweet lie __________ Music: Whodoes / Poetry: Tasos Sagris

ΕΧΕΙΣ ΜΙΑ ΣΚΙΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΠΟ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕΣ ΜΟΝΗ Έχεις μια σκιά στο πρόσωπο από τα χρόνια που έμεινες μόνη. Τα τραγούδια περνάνε από το σώμα σου και αφήνουν χαραγματιές, χρωματιστές ανάσες, διαλυμένα φεγγάρια, δάκρυα των εραστών που εγκατέλειψαν ο ένας τον άλλον. Θέλεις να χορέψεις στην άκρη ενός γκρεμού, να περπατήσεις στα όρια της νύχτας, να κάνεις επικίνδυνα πράγματα. Θέλεις να κάνεις επικίνδυνα πράγματα. Θέλεις να πονέσεις, το νιώθω πως θέλεις να πονέσεις. Χρειάζεσαι πολύ περισσότερη ζωή από την ζωή που ζεις. Χρειάζεσαι πολύ περισσότερο πάθος από το πάθος που υπάρχει εδώ τριγύρω. Θέλεις να ουρλιάξεις, το νιώθω όταν σε αγγίζω πως θέλεις να ουρλιάξεις. Δεν έχει σημασία αν θα’ ναι από πόνο ή από αγάπη ή από λύσσα Τώρα πια δεν έχουν και πολύ μεγάλη διαφορά μεταξύ τους. Κοιτάζεις από το κλειστό παράθυρο την ημέρα να πεθαίνει πίσω από τις πολυκατοικίες Ξέρω, ότι δεν θα μιλήσεις σχεδόν για τίποτα από όλα αυτά που σε κάνουν να στέκεσαι στην άκρη του κόσμου Το ξέρεις ότι στέκεσαι στην άκρη του κόσμου; Έχεις μια σκιά στο πρόσωπο σου από τα χρόνια που έμεινες μόνη. Τα νεαρά αγόρια μπορούν να μυρίσουν το ερεθισμένο σου βλέμμα από απόσταση, σαν καρχαρίες. Ζητάς να πληρωθείς με τα ίδιο νόμισμα, να σου αφήσουν σημάδια στο σώμα, θέλεις να σε μαστιγώσει στην πλάτη και μετά να φύγεις από το σπίτι του και να βγεις βόλτα με το αίμα να ματώνει το λευκό σου φόρεμα σαν σχέδιο σπουδαίου Ιταλού μόδιστρου. Θέλεις να σε κλείσουν σε ένα άδειο δωμάτιο με τέσσερις άγνωστους άντρες Δεν σε νοιάζει τί θα σου κάνουν, θέλεις για λίγο να μην σε νοιάζει τί θα σου κάνουν Θέλεις να μην σε νοιάζει… Θέλεις να πονέσεις. Η τεταμένη ηρεμία του μινιμαλιστικού σου γραφείου σε κάνει να θέλεις να πονέσεις. Από αγάπη, από πόνο, από λύσσα, δεν έχει σημασία,…. δεν έχουν πλέον καμιά διαφορά μεταξύ τους. Έχεις έναν τρόμο στο δέρμα σου που δεν είναι δικός σου. Η οθόνη του υπολογιστή κάνει τα μάτια σου να δακρύζουν. Δεν έχεις λόγους να δακρύζεις. Έμεινες μόνη σαν σκιά του παλιού εαυτού σου. Μερικές φορές περνάς ώρες κοιτάζοντας τις παλιές φωτογραφίες Δεν σου θυμίζουν τίποτα πια… Φίλοι, διακοπές, ταξίδια, clubs, ξενύχτια, αποδράσεις, νυχτερινές περιπέτειες, τυχαίοι εραστές, όλα αυτά δεν θυμίζουν τίποτα πια. Θέλεις να λυγίσεις το σώμα σου και να τεντωθείς. Θέλεις να μείνεις γυμνή. Να σε δέσουν με σκοινιά στο στήθος και ανάμεσα στα πόδια σου, να σε κρεμάσουν από το ταβάνι του γραφείου και να σε μαστιγώνουν δυνατά μπροστά σε όλους μέχρι να λιποθυμήσεις, θέλεις να λιποθυμήσεις μπροστά σε όλους, μέσα στα χέρια των βασανιστών σου, να νιώσεις να σε ξεσκίζουν από όλες τις τρύπες, να κυλιστείς στο πάτωμα του γραφείου ζητώντας αποζημίωση, ικετεύοντας για κάποια ελπίδα, ζητιανεύοντας σκληρό σεξ και χρήματα. Φαντάζεσαι πως ανήκεις στον διευθυντή και αυτός σου επιβάλλει να κάνεις πολύ χειρότερα πράγματα από αυτά που πρέπει να κάνεις συνήθως για αυτόν, θέλεις να νιώσεις την μυρωδιά των συναδέλφων και να δεις γυμνές τις κυρίες, με ανοιχτά τα πόδια να τρίβονται και να ουρλιάζουν… Θέλεις να ουρλιάξεις… Το ξέρεις πως θέλεις να ουρλιάξεις; Θέλεις να μείνεις γυμνή, κοινή ανάμεσα σε άλλους και άλλες κοινές, άνθρωποι κοινοί, απλοί καθημερινοί άνθρωποι, γυμνοί, πρόστυχοι, βιασμένοι, ερεθισμένοι, παραδομένοι στην πικρή ηδονή και την επαναληπτικότητα των κινήσεων του καθημερινού βασανισμού τους. Μικρές απλές στιγμές, καθημερινές στιγμές, ερεθισμένοι άνθρωποι κοινοί, κοινές, κοινότυπες, απλές επιθυμίες. Βγάζεις για λίγο τα παπούτσια σου κάτω από το γραφείο και φαντάζεσαι για μια στιγμή ότι όλοι σε κοιτάνε καθώς τρίβεσαι με το χέρι σου ανάμεσα στα πόδια σου, καθώς κατεβάζεις την κιλότα σου για να δείξεις σε όλους την τεντωμένη κλειτορίδα σου και τα υγρά σου που κυλάνε στα πόδια σου Ξαπλωμένη στην άκρη του γραφείου κοιτάζεις τους συναδέλφους με τα πόδια ανοιχτά… ξέρεις ότι σε λίγα λεπτά θα έρθει η αστυνομία αλλά τα χρειάζεσαι αυτά τα λεπτά, είναι δικά σου αυτά τα λεπτά, τα χρειάζεσαι. Κοιτάζεις για λίγο την οθόνη του υπολογιστή, κοιτάζεις την μοκέτα, κοιτάζεις τις σημειώσεις μπροστά σου Έχεις μια απελπισία στο βλέμμα σου από τα χρόνια που έμεινες μόνη. Περάσανε πολλοί και πολλές από το κορμί σου αλλά δεν άφησαν κανένα σημάδι. Τώρα τα χρειάζεσαι αυτά τα σημάδια Χρειάζεσαι σημάδια στο κορμί σου Θέλεις να σου αφήσουνε σημάδια να θυμάσαι Σκέφτεσαι για μια στιγμή, ότι δεν έχεις τίποτα πια για να θυμάσαι Χρειάζεσαι σημάδια στο κορμί σου Πρέπει με κάποιο τρόπο κάποιος να αφήσει σημάδια στο κορμί σου για να βρεις τον δρόμο να επιστρέψεις σε αυτόν. Στην καρδιά σου τρεμοσβήνουν τα τελευταία απομεινάρια του Δυτικού πολιτισμού Η έρημος απλώνεται μπροστά στα μάτια σου απέραντη καθώς κοιτάζεις με κρυφές ματιές πάνω από την οθόνη του υπολογιστή στο γραφείο τους άλλους να συνεχίζουν να δουλεύουν απερίσκεπτα όπως κάθε μέρα …και εσύ θέλεις να ουρλιάξεις… Δεν έχει σημασία αν θα’ ναι από πόνο ή από αγάπη ή από λύσσα Τώρα πια δεν έχουν και πολύ μεγάλη διαφορά μεταξύ τους.

ΒΡΕΣ ΕΝΑΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ Ξέρω πως τώρα πρέπει να φύγεις δεν υπάρχει πλέον οξυγόνο εδώ για να αναπνεύσουμε. Πρέπει να φύγουμε μακριά από εδώ. Τα μάτια μου ψάχνουν απεγνωσμένα ανάμεσα στα σύννεφα οι στάχτες από τις ελπίδες μου χάνονται στον ορίζοντα. Δεν μπορείς να με βοηθήσεις με τον τρόπο που χρειάζομαι, χρειάζεται να βρούμε νέους τρόπους να βοηθάμε ο ένας τον άλλον Βρες έναν τρόπο να συναντηθούμε Η θάλασσα ήταν το σπίτι μας, ο ήλιος έδυσε τα χέρια μου ακουμπάνε τα μαλλιά σου η σιωπή είναι παράφωνη όπου και αν σταθούμε το χώμα κατρακυλά κάτω απ΄ τα πόδια μας ψιθύρισε μου τις επιθυμίες σου και σου υπόσχομαι θα τις ακούσω προσεχτικά Το καλοκαίρι πέθανε, ζήτω το καλοκαίρι Ο ουρανός θα ανατιναχτεί, τα παιδιά θα κάψουν την πόλη. Οι αντίλαλοι των τραγουδιών μας θα αναγκάσουν τους φτωχούς να ξεσηκωθούν. Οι αναστεναγμοί μας θα γκρεμίσουν τον παράδεισο. Τα νεκρά σώματα των εραστών θα δραπετεύσουν από εκεί, όλοι αυτοί που κάποτε χωρίσανε θα σμίξουνε ξανά. Βρες έναν τρόπο να συναντηθούμε Οι αποστάσεις θα εκμηδενιστούν όσα ξεχάσαμε θα εμφανιστούν σαν άγνωστες καινούργιες εμπειρίες, η πόλη θα γκρεμιστεί και θα χτιστεί ξανά μέσα στην νύχτα, οι αποτυχίες θα αποκτήσουν καινούργιο νόημα, οι παλιοί φίλοι θα αγαπηθούν πάλι από την αρχή, τα αντίπαλα στρατόπεδα θα παραταχθούν το ένα απέναντι στο άλλο και θα πολεμήσουν μεταξύ τους. Βρες έναν τρόπο να συναντηθούμε Η μάχη θα είναι νικηφόρα, ο χειμώνας θα τελειώσει και η ευτυχία θα κόψει σαν κοφτερό μαχαίρι την κοιλιά σου από άκρη σε άκρη. Όλα όσα πάντα ήθελες θα ξεχειλίσουν από το σώμα σου και θα φανερωθούν μπροστά στα μάτια σου για πρώτη φορά το αίμα σου θα κυλίσει ζεστό μέσα στο στόμα μου, θα καταλάβω όσα μου έλεγες όλα αυτά τα χρόνια, οι φόβοι θα πεθάνουν. Χιλιάδες τηλεγραφήματα και κακοτραβηγμένες φωτογραφίες θα στείλουν στα πέρατα του κόσμου το χαρμόσυνο μήνυμα της ανακάλυψης της νέας αλήθειας. Θα συναντηθούμε ξανά στο κέντρο της πόλης και θα κάνει ζέστη και θα είναι όμορφα. Ο ενθουσιασμός θα κάνει τα πρόσωπα μας να λάμπουν. Η μάχη δεν χάθηκε, όλα είναι εδώ, ζωντανά ανάμεσα μας. Θέλω να πάρω ένα μεγάλο τελευταίο ρίσκο μαζί σου, να βρω έναν τρόπο να κατρακυλήσω στον δρόμο και να βρεθώ εκεί πρέπει να ψάξεις τον δικό σου τρόπο για να φτάσεις και εσύ εκεί. Θα βρεθούμε στο κέντρο της πόλης στην άκρη ενός κύματος, στο τέλος του δρόμου, ένα ηλιόλουστο πρωινό. Τα οδοφράγματα φλέγονται, οι μαύρες σημαίες κυματίζουν στην άκρη μιας απελπισμένης κραυγής, θα τρέξεις και θα 'ρθείς, όταν δεις τις πρώτες ανταύγειες του ήλιου να χτυπάνε το δέρμα σου θα ξέρεις πως ήρθε η ώρα να πάρουμε εκδίκηση για όλα αυτά που μας στέρησαν, μας απαγόρευσαν, μας τύφλωσαν για να μην δούμε την ζωή μας να περνά και να χάνεται. Θα πάρουμε εκδίκηση για όλα αυτά που δεν ζήσαμε, όλα αυτά που θέλαμε να ζήσουμε και όλα όσα δεν θα ζήσουμε ποτέ. Μην με ξεχάσεις, δεν θα σε ξεχάσω ούτε εγώ. Βρες έναν τρόπο για να συναντηθούμε. Θα ταξιδέψουμε στις ίδιες θάλασσες που ταξιδεύαμε παιδιά, τα τρένα θα φέρνουν χιλιάδες πρόσφυγες και θα υπάρχει τσάι και φαγητό και μέλι για όλους, η ζωή θα γίνει μια σταγόνα από ένα δάκρυ χαράς, θα γνωρίζω το όνομα σου χωρίς να σε ξέρω, θα μοιάζεις φίλος, σύντροφος, αδελφός, μητέρα όποια και αν είσαι και όποιος και αν είσαι θα είμαι ερωτευμένος μαζί σου πριν σε γνωρίσω, θα μπορείς να κρατάς το χέρι μου ακόμα και αν είμαστε χιλιόμετρα μακριά ο ένας από τον άλλον, θα μιλάμε την ίδια γλώσσα ακόμα και όταν μένουμε σιωπηλοί και θα έχουμε τόσα πολλά να πούμε ο ένας στον άλλον ακόμα και αν δεν γνωριστήκαμε ποτέ μεταξύ μας, τώρα το ξέρω πως με καταλαβαίνεις. Ακόμα και αν δεν γνωριστήκαμε ποτέ μεταξύ μας τώρα το ξέρω πως με καταλαβαίνεις. Ακόμα και αν δεν γνωριστήκαμε ποτέ μεταξύ μας... Ακόμα και αν δεν γνωριστήκαμε ποτέ μεταξύ μας... Βρες έναν τρόπο να συναντηθούμε. _____________ FIND A WAY TO MEET EACH OTHER I know you have to leave now there is no more oxygen here for us to breathe. We have to get away from here. My eyes are desperately searching among the clouds the ashes of my hopes are lost on the horizon. You can not help me the way I need it, we need to find new ways to help each other Find a way to meet each other The sea was our home, the sun sank my hands touch your hair silence is inharmonious wherever we stand, the soil collapses under our feet whisper me your wishes and I promise to hear them carefully. The summer died, long live the summer The sky will blow up, the children will burn the city. The echoes of our songs will force the poor to rise. Our sighs will shatter paradise. The dead bodies of lovers will escape, all those who were once separated will be reunited. Find a way to meet each other The distances will be annihilated what we forgot will appear as unprecedented experiences, the city will be demolished and built again in the night, failures will acquire new meaning, old friends will be loved again as the first time, the rival camps will be stacked one against the other and they will fight. Find a way for us to meet The battle will be victorious, the winter will be over and happiness will cut open your belly like a sharp knife from side to side. Everything you always wanted will overflow your body and will appear before your eyes for the first time. Your blood will roll hot inside my mouth, I will understand what you have told me over the years, fears will die. Thousands of telegrams and broken pictures will send to the ends of the earth the happy message of a new truth that has been discovered. We will meet again in the city center and it will be hot and it will be beautiful. Our faces will shine in the excitement The battle was not lost, everything is here, alive among us. I want to take a great last risk with you, to find a way to plunge down the road and to get there. You have to look for your own way to get there too. We will meet in the city center at the edge of a wave, at the end of the road, a sunny morning. The barricades are burning, the black flags are fluttering at the edge of a desperate cry, you will run and you will come, when you see the first sunlight hit your skin you will know that it's time to take revenge for all that they took away from us, for all that they forbade us, we were blinded not to see our lives passing by and becoming lost. We will take revenge for all that we did not live, all that we wanted to live and all that we will never live. Do not forget me, I will not forget you either. Find a way to meet each other We will travel to the same seas we sailed as children, the trains will bring thousands of refugees and there will be tea and food and honey for all, life will become a drop of a tear of joy, I will know your name without knowing you, you will look like a friend, a companion, a brother, a mother whatever you are and whoever you are I will be in love with you before I meet you, you will be able to hold my hand even if we will be miles away from each other we shall speak the same language even when we remain silent and we shall have so much to say to each other even if we never met before, now I know you understand me. Even if we never met each other now I know it you understand me Even if we never met each other Even if we never met each other Find a way for us to meet Find a way to meet each other. _________ Music: Whodoes / Poetry: Tasos Sagris

H ΦΥΛΑΚΗ ΜΑΣ Ζούμε στην ίδια φυλακή… Σου είπα … Φύγε ! … αλλά εσύ δεν με άκουσες… Τώρα ζούμε στην ίδια φυλακή… Εσύ ζεις στο κελί σου και εγώ ζω στο δικό μου κελί… Δεν μπορούμε να βγούμε απ’ τα κελιά μας… Εσύ έχεις έναν εραστή μες στο κελί σου και απολαμβάνεις τη ζωή σου… Εγώ έχω μια έρημο μες το κελί μου και ταξιδεύω στην έρημο μου… Κάποιος έχει ένα δάσος μες το κελί του με χίλια δέντρα και τα κόβει ένα – ένα… Κάποιος έχει έναν ωκεανό μες το κελί του και χίλιες φάλαινες και τις σκοτώνει μία – μία … Κάποιος είναι κυβερνήτης και έχει υπάκουους υπηκόους, κάποιοι έχουν οικογένεια με παιδιά, κάποιος έχει ένα εργοστάσιο μες το κελί του και εκατό εργάτες, άλλος είναι πρύτανης πανεπιστημίου και έχει χίλιους φοιτητές και άλλος έχει μες το κελί του μια παρέα με φίλους, άλλος είναι ψυχίατρος και έχει ψυχασθενείς… Κάποιοι είναι δάσκαλοι με εφήβους μαθητές, κάποιοι είναι κυβερνήτες μιας ολόκληρης χώρας κάποιοι έχουν μια εταιρεία με υπαλλήλους και κάποιοι έχουνε γυναίκες και όμορφες ερωμένες… Δεν θέλω μια γυναίκα στο κελί μου!… Θέλω Εσένα… Θέλω να κάνω Έρωτα μαζί σου στην Άκρη του Ουρανού… Θέλω να αγκαλιαστούμε… Θέλω να πέσω πάνω σου σαν μια ζεστή, καλοκαιριάτικη βροχή. Αλλά …, ξέχασα… αφού δεν μπορούμε να βγούμε απ’ τα κελιά μας πώς θα βγούμε από τη φυλακή;… Αφού δεν μπορούμε να βγούμε απ’ τα κελιά μας πώς θα βγούμε από τη φυλακή;… Αφού δεν μπορούμε να βγούμε απ’ τα κελιά μας πώς θα βγούμε από τη φυλακή;… _____________ OUR PRISON We stay in the same prison… I said to you : “Go away!” …but you didn’t listen to me… Now we live in the same prison… You live in your cell, I live in mine… We can not get out from our cells… You have a lover in your cell and you enjoy your life… I have a desert in my cell and I travel inside this desert… Some people they have a forest with a thousand trees in their cells and they cut them one by one… Someone has an ocean in his cell and he kills the whales …. Someone is a governor and he governs citizens … Some of them they have a factory in their cells and some thousand workers… Someone is a psychiatrist in his cell and he treats some psychoes there… and someone is a president and he owns some nation land… Some people they have a family in their cells and also they keep inside their secret lovers… I don’t want a woman in my cell… I want …you… I want to make love with you at the edge of the sky… I want to fall on you like a warm summer rain …But… I forgot … If we can not get out of our cells… how we gonna get out from the Prison ? If we can not get out of our cells… how we gonna get out from the Prison ? __________ Music: Whodoes / Poetry: Tasos Sagris

Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ Θα περπατήσουμε ένα βροχερό απόγευμα, σε ένα πλακόστρωτο βουτηγμένο στo κονιάκ και τη ζάχαρη, θα αγγίζεις τα χέρια μου και ο παγωμένος αέρας θα ακουμπάει τα μαλλιά σου και δεν θα υπάρχουν ερωτήσεις και αβεβαιότητες, μόνο απαντήσεις και χάδια και υγρά χαμόγελα. Θα σε κοιτάζω και θα σε ξέρω, και εσύ δεν θα αναρωτιέσαι για τίποτα πια. Θα κοιτάζουμε γύρω μας και θα υπάρχει παντού σιωπή και αγάπη και αληθινές ιστορίες και μια μελωδική ορχήστρα θα ακούγεται από το βάθος του ουρανού και η Αλίκη από την χώρα των Θαυμάτων θα πίνει κόκκινο κρασί στην πλατεία φορώντας κόκκινο παλτό, κάτω από μια κόκκινη τέντα, μεγάλη σε ηλικία πια, ένα βροχερό απόγευμα. Η ζωή που ζούμε δεν είναι η Ζωή. Άλλο πράγμα είναι η Ζωή και άλλο πράγμα είναι η ζωή που ζούμε… Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος αυτά τα δύο να συναντηθούν μεταξύ τους. Η ζωή είναι ένα φευγαλέο χαμόγελο μιας ηλικιωμένης καλοντυμένης κυρίας που βαθιά μέσα στα μάτια της μπορείς να δεις τα άγουρα μάγουλα μιας δεκαεξάχρονης ερεθισμένης για χάδια και έρωτα. Η ζωή είναι να κοιτάζεις την θάλασσα και να έχει ζέστη και ο ήλιος να σου ακουμπάει τους ώμους. Η ζωή είναι ο ήχος μια κιθάρας και ενός βιολοντσέλου και καθαρά λευκά σεντόνια και ορθάνοιχτα παράθυρα και πόρτες χωρίς κλειδαριές. Η ζωή είναι ένα χειροκρότημα που ακούγεται από μακριά μέσα στην νύχτα για άγνωστο λόγο, είναι μια προσπάθεια χωρίς τέλος και χωρίς τελικό σκοπό, είναι η γεύση από τα χείλια της το απόβραδο, είναι να είσαι ελεύθερος μέσα στην πιο σκοτεινή φυλακή. Η ζωή που ζούμε δεν είναι η Ζωή. Η ζωή που ζούμε είναι μια σειρά από αυταπάτες και όρια, μια σειρά απογοητευτικών πράξεων και λανθασμένων αναγκών, μια καταναγκαστική προσπάθεια, ένα παιχνίδι επιβίωσης, ένας φευγαλέος ασήμαντος εφιάλτης μέσα σε μια νύχτα χωρίς τέλος. Η Ζωή είναι να σε αγαπώ και να σε νοιάζομαι και να έχω τον χρόνο να χαϊδεύω τους φόβους σου, να βάζω τέλος στις αυταπάτες μου και να μπορούμε μαζί να κάνουμε το δηλητήριο φάρμακο. Η ζωή στέκει στον ορίζοντα της ζωής μας και περιμένει, καραδοκεί σαν τίγρης μες στο σκοτάδι. Νεαρές ερωτευμένες γυναίκες φέρνουν παιδιά στην αγκαλιά τους και τα αφήνουνε στα χέρια του ωκεανού, ο ουρανός παρατηρεί απόκοσμος και σκοτεινός, δεν υπάρχει πουθενά κανένας τόπος που να μπορείς να κρυφτείς από την ζωή. Η ζωή είναι επικίνδυνη, απρόβλεπτη, ένα άγριο ποτάμι από ήχους εκρήξεων και ξαφνικές αλλαγές και υγρές μοναχικές σκοτεινές νύχτες. Δεν μπορείς να κρυφτείς από την ζωή σου. Η ζωή που ζούμε δεν είναι η Ζωή. Άλλο πράγμα είναι η Ζωή και άλλο πράγμα είναι η ζωή που ζούμε… Η ζωή που ζούμε είναι μια αλληλουχία καταναγκαστικών πράξεων και λανθασμένων αποφάσεων, ένα μάταιο κυνήγι θησαυρού, ένα σπασμένο παιδικό παιχνίδι ξεχασμένο στην γωνία ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού, μια ασπρόμαυρη ξεθωριασμένη φωτογραφία από μια ξεχασμένη στιγμή ευτυχίας, ένα κάτεργο, μια φυλακή για αποβλακωμένους, υπνωτισμένους θεατές και θεατρίνους, μια ασήμαντη παράσταση που επαναλαμβάνετε ασταμάτητα ξανά και ξανά χωρίς νόημα, χωρίς τέλος. Θα περπατήσουμε σιωπηλοί και ερωτευμένοι, τυλιγμένοι από μικρά δευτερόλεπτα ευτυχίας που θα αντηχούνε για πάντα στους δρόμους και τις κατακόμβες, στα διαμερίσματα και τα υπόγεια, στα θέατρα και τους κήπους και τις άδειες πλατείες. Θα συναντηθούμε ξανά και ξανά σαν εραστές, σαν γονείς, σαν παιδιά. Θα βρεθούμε σε ένα μεγάλο κρεβάτι στην Βαρκελώνη, σε ένα λευκό καράβι στην Μεσόγειο, σε ένα μπαρ στο Παρίσι, ένα οδόφραγμα στο Βερολίνο, σε μια φτωχική καλύβα στην Σενεγάλη, μια οροσειρά του Νεπάλ, θα συναντηθούμε ξανά στην παραλία του Νείλου στο Κάιρο, στην εκστατική νύχτα του Σαν Φραντσίσκο δίπλα στον απέραντο ωκεανό, θα συναντηθούμε ξανά, ένα ξημέρωμα στην Βεγγάλη, και ένα βροχερό ανοιξιάτικο απόγευμα στην Αθήνα ξανά και ξανά. Θα μοιάζουμε νέοι, ξένοι, άγνωστοι, τυχαίοι, άλλοι... και όμως θα ξέρεις ποιος είμαι, και όμως θα σε ξέρω πολύ καλά με την πρώτη ματιά. Θα συναντηθούμε ξανά. Κάθε φορά, θα συναντηθούμε ξανά και ξανά και πάλι από την αρχή. Και θα ζήσουμε μαζί το ίδιο βροχερό απόγευμα, σαν τώρα, όπως Τώρα. Θα συναντηθούμε ξανά. Όπως Τώρα … Όπως τώρα! _______________ THE LIFE WE LIVE IN IS NOT LIFE ITSELF We will walk a rainy afternoon, on a pavement dipped in cognac and sugar, you will touch my hands and the frozen air will touch your hair and there will be no questions and uncertainties, only answers and caresses and moist smiles. I will look at you and I will know you, and you will not be wondering about anything anymore. We will look around us and there will be -everywhere- silence and love and true stories and a melodic orchestra will be heard from the depth of the sky and Alice from Wonderland will drink red wine in the square wearing a red coat, under a red tent, in old age now, a rainy afternoon. The life we live in is not Life itself Another thing is Life and something else is the life we live in ... There has to be a way for these two separate things to meet each other. Life is the fleeting smile of an old well-dressed lady deep in whose eyes you can see the unripened cheeks of a sixteen year old anxious for caresses and love. Life is to look at the sea and the weather is hot while the sun touches your shoulders. Life is the sound of a guitar and a cello and clean white sheets and wide-open windows and doors without locks. Life is an applause that sounds from afar into the night for unknown reason, is an endless effort without a final purpose, is the taste of her lips during the twilight, is to be free in the darkest prison. The life we live in is not Life itself The life we live in is a series of illusions and limits, a series of disappointing acts and mistakes, a coercive endeavor, a survival game, a fleeting, insignificant nightmare in a night without end. Life is to love you and care for you and have the time to embrace your fears, to put an end to my illusions and be able together to turn the poison into medicine. Life stands on the horizon of our lives and waits, lurks like a tiger in the dark. Young women in love bring children in their arms and leave them in the hands of the ocean, the sky observes , eerie and dark, there is no place anywhere that you can hide from life. Life is dangerous, unpredictable, a wild river of burst sounds and sudden changes and wet lonely dark nights. You cannot hide from your life. You cannot hide from your life. The life we live in is not Life itself Another thing is Life and something else is the life we live in ... The life we live is a sequence of coercive acts and mistaken decisions, a futile treasure hunt, a child’s broken toy forgotten in the corner of an abandoned house, a black-and-white faded photograph from a forgotten moment of happiness, a labour camp, a jail for stupified , hypnotized viewers and playwrights, an insignificant show that repeats constantly over and over again meaningless, endless. We will walk silent and in love, wrapped in short moments of happiness which will echo forever in the streets and the catacombs, in the apartments and the basements, the theaters, the gardens and the empty squares. We will meet again and again as lovers, as parents, as children. We will meet on a big bed in Barcelona, on a white boat in the Mediterranean, in a bar in Paris, a barricade in Berlin, in a poor hut in Senegal, a Nepalese mountaintop, we will meet again on the banks of the Nile in Cairo, in the ecstatic night of San Francisco next to the vast ocean, we will meet again, at a dawn in Bengal, and a rainy spring afternoon in Athens again and again. We will look young, strangers, unknown, random, others ... and you will know who I am, and yet I will know you very well at first glance. We will meet again. Every time, we will meet again and again - again from the beginning. And we will live together the same rainy afternoon, like now, as Now. We will meet again. Like Now ... Like Now! ______________ Music: Whodoes / Poetry: Tasos Sagris